عسل

خیابان‌ را غبارِ غم گرفته فضایِ کوچه را‌ ماتم ‌ گرفته سپاهی از دیارِ نسل وحشت وطن را از تبارِ جم گرفته علی قیصری عسل...

به یادِ خاطرات رفته بر باد ونک را پرسه‌ زد تا میرداماد اگرچه پیش تر ها در ولنجک جفاهادیده بوداز گشتِ ارشاد علی قیصری عسل...

دمادم چک چکِ باران یک ریز به روی شعر زردم میخورد لیز هنرمندانه اشکم می نویسد به عشق دختری با نام پاییز علی قیصری عسل...

گدایی کدخدایِ شهرمان شد به شدّت بی‌خیال از قهرمان شد هلاهل را به خوردِ ایده ها داد که کم کم زندگانی زهرمان شد علی قیصری عسل...

هرچند که رخسار تو در دید نباشددر تابش بی‌وقفه‌یِ آتشکده‌تردید نباشددر منظره یِ پُر ‌ شررِ شعله یِ رویت رازی‌ ست که درچهره‌یِ خورشید نباشدتا دشمن اندیشه فروشنده‌یِ یأس‌استاز زنده به‌گورانِ فلاکت زده امیدنباشدخونریز ترین‌ نسلِ بشر ناشرِ دینند اسلافِ ‌ عرب قابلِ تمجید نباشددر مدرسه یِ علم و خِرَد تابع عقلیم در مذهبِ ما مرجعِ تقلید نباشددیری ست که در‌ میهنِ پهناورِ کوروش در حفظ وطن لشکرِ جاوید نباشدوحشی صفتان آینه ها ‌ را بشکستندتا جامِ جم از دوره یِ جمشید نباشدبانو عسلم قصه یِ این غصه درازستیک روز نبوده ست که تهدید نباشدعلی قیصری عسل...

به یادِ آذر و مهرِ طلا ریز شدم از واژه های‌ِ غصه‌‌ لبریز نمی شد باورم در تیر و مرداد که شهریور شوم دلتنگِ پاییز علی قیصری عسل...